ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Θ. ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΤΖΑΝΑΚΑΡΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ “ΣΜΥΡΝΗ 1919-1922 ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ”

(30-09-2019)

Αγαπητέ φίλε Βασίλη Τζανακάρη,

Υψηλοί προσκεκλημένοι,

Φίλες και φίλοι,

η αποψινή είναι η τρίτη φορά που έχω:

-τη χαρά,

-την τιμή

-και το προνόμιο

να βρίσκομαι στο πάνελ της παρουσίασης ενός βιβλίου του:

-πολύ καλού μου φίλου,

-σπουδαίου συντοπίτη Σερραίου

-και εξαιρετικού συγγραφέα,

του Βασίλη Τζανακάρη.

Είχαν προηγηθεί:

-το “Πανόραμα Σερραϊκής ιστορίας (1913-2013)

-και το η “Ελλάδα φλέγεται”.

Την άποψή μου για τον συγγραφέα την έχω καταθέσει δημόσια πολλάκις.

Πρώτα τον διάβασα, μετά τον γνώρισα και εδώ και πολλά χρόνια καμαρώνω ότι έχω έναν πολύ καλό φίλο.

Είναι:

-ευσυνείδητος,

-ακέραιος,

-αυτόφωτος,

-εκείνο, όμως, που τον κάνει να ξεχωρίζει στα μάτια μου είναι:

-η καθαρότητα της ψυχής του

-και η γνήσια διάθεση αυτοκριτικής.

Κάθε φορά που καταπιάνεται με φλέγοντα θέματα που αφορούν την ελληνική ιστορία και αποτυπώνει τις σκέψεις του στις σελίδες ενός βιβλίου, αυτό το βιβλίο  καθίσταται αυτόματα πολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο διότι η γραφή του Βασίλη είναι πάντα:

-πλήρης

-και τεκμηριωμένη.

Πρώτα γίνεται συλλέκτης γνώσεων και ύστερα συγγραφέας.

Το ίδιο συμβαίνει και με το 25ο βιβλίο του, με το οποίο μας τοποθετεί νοητά στην προκυμαία της Σμύρνης εκείνες τις μαύρες ημέρες για τον ελληνισμό.

Θα δανειστώ ορισμένα από τα λόγια του και θα πω ότι στις 700 σελίδες του συγκεκριμένου βιβλίου  αποτυπώνεται με γλαφυρότητα μια ολόκληρη εποχή:

-τα πάθη,

-οι μικρότητες,

-οι ελπίδες,

-τα όνειρα

-και οι μεγαλοσύνες των ανθρώπων.

Επιχειρώντας να απαντήσει στο ερώτημα εάν ο Αριστείδης Στεργιάδης, ο ύπατος αρμοστής στη Σμύρνη την περίοδο 1919-1922, ήταν ο υπ’ αριθμόν ένα υπαίτιος της Μικρασιατικής Καταστροφής και να περιγράψει τη σχέση του με τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο, ακουμπά ένα τραγικό σημείο της εθνικής μας ιστορίας.

Παρόλα αυτά, ο Βασίλης Τζανακάρης επιχειρεί κάτι τολμηρό. Αναλύει:

-το βάρος των αποφάσεων,

-τον αντίκτυπο των πράξεων

-και βάζει στη ζυγαριά της συνείδησης την εκπλήρωση του καθήκοντος που πολλές φορές το συναντούμε στη ζωή μας με τη μορφή ενός διλήμματος.

Προσωπικά δεν θα ταχθώ με τη μια ή την άλλη πλευρά στο άτυπο δίπολο: “Αριστείδης Στεργιάδης ή Μητροπολίτης Χρυσόστομος”.

Για να είμαι ειλικρινής μπήκα στον πειρασμό, ωστόσο διαβάζοντας το βιβλίο επέλεξα τη θέση του ουδέτερου παρατηρητή.

Και αυτό διότι σε κάθε εθνική τραγωδία που βιώσαμε ως Έθνος, η ευθύνη είναι συλλογική.

Δεν φταίνε οι “απέναντι”, αλλά εμείς γιατί επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να λησμονήσουμε το νόημα της εθνικής ομοψυχίας.

Στο πλαίσιο αυτό, όταν έκλεισα το οπισθόφυλλο του βιβλίου, η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι με τη γραφή του ο Βασίλης κατάφερε να κρατήσει σε εγρήγορση τη συνείδησή μου. Είμαι σίγουρος ότι το ίδιο αίσθημα διακατέχει όλες και όλους όσοι το έχετε διαβάσει.

Σε κάθε περίπτωση, το παρελθόν είναι η ίδια μας η ζωή.

Εάν θέλουμε να έχει διδακτικό χαρακτήρα οφείλουμε να το παρατηρούμε πάντα με:

-περίσκεψη,

-περισυλλογή

-και επίγνωση

των όσων θετικών και αρνητικών μας έφερε στο διάβα της ζωής.

Προφανώς η σκόνη του χρόνου καλύπτει πρόσωπα και καταστάσεις. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι το όνειρο της Ελλάδας “των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” μετατράπηκε σε εφιάλτη.

Η καταστροφή της Σμύρνης αποτελεί συλλογικό τραύμα στο σώμα του Ελληνισμού καθώς σήμανε το τέλος του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.

Οι λέξεις “γενοκτονία” και  “ξεριζωμός” δεν είμαι σίγουρος ότι αρκούν για να αποδώσουν το μέγεθος:

-της φρίκης,

-της θηριωδίας

-και της ανθρώπινης συμφοράς.

Η Μικρασιατική καταστροφή είναι η μεγαλύτερη τραγωδία που βίωσε ποτέ το Έθνος μας:

-700.000 νεκροί,

-300.000 που χάθηκαν στις μαρτυρικές πορείες χωρίς γυρισμό στα βάθη της Τουρκίας

-και 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες.

Απόψε, επέλεξα να σταθώ ενώπιών σας όχι για να αποδώσω ευθύνες στον Αριστείδη Στεργιάδη ή τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο. Αμφότερους τους κρίνει η ιστορία…

Απόψε είμαι εδώ για να συμβάλλω στην:

-αναμόχλευση,

-συντήρηση

-και διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης, αξιοποιώντας το βιβλίο που παρουσιάζουμε ως πολύτιμο εργαλείο βελτίωσης της εθνικής μας σκέψης.

Φίλες και φίλοι,

προσωπικά πιστεύω ότι μια αλησμόνητη πατρίδα ζει πάντα στην εθνική μας συνείδηση.

Μεγάλωσα και εγώ με:

-τα νάματα της προσφυγιάς

-και τα μοιρολόγια

για τις πατρίδες που αφήσαμε πίσω, καθώς κατάγομαι από την ανατολική Ρωμυλία.

Οι πρόγονοί μου βίωσαν και εκείνοι την πίκρα:

-της προσφυγιάς

-και του ξεριζωμού.

Για αυτό και θεωρώ ιερό καθήκον όλων μας να κρατήσουμε άσβεστη την ιστορία που κουβαλάμε στους ώμους μας.

Να θυμόμαστε τις διδαχές των προγόνων μας και να διδάξουμε στις επόμενες γενιές των Ελλήνων ότι ως Έθνους γνωρίζουμε από:

-αξίες

-και ιδανικά.

Ειλικρινά το έχουμε ανάγκη, τώρα που επιτέλους αρχίζουμε να ορθώνουμε και πάλι περήφανα το εθνικό μας ανάστημα.

Εμείς, οι σύγχρονοι θεματοφύλακες του Μικρασιατικού Ελληνισμού, οφείλουμε να κρατήσουμε ακέραια τα γεγονότα του 1922 και να γίνει απολύτως κατανοητό  σε κάθε Έλληνα και σε κάθε Ελληνίδα ότι οι Έλληνες της Μικράς Ασίας:

-εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους,

-σφαγιάστηκαν,

-εξοντώθηκαν μαζικά.

Περίπου 2,5 εκατομμύρια Έλληνες απομακρύνθηκαν βίαια από τη γη που γεννήθηκαν και σε καμία περίπτωση δεν συνωστίστηκαν στο λιμάνι της Σμύρνης.

Δεν πρόκειται για άλλη μια καταστροφή, αλλά για τον αφανισμό ενός πολιτισμού.

Τα καραβάνια,

-ο θρήνος

-και η καταστροφή υπήρξαν αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα που τα απέδωσαν ο Απόστολος Καλδάρας και ο στιχουργός Πυθαγόρας στο δίσκο “Μικρά Ασία” που κυκλοφόρησε το 1972:

“Πού να βρίσκεται ο πατέρας,

ψάχνει η μάνα για παιδιά.

Μας εσκόρπισε ο αγέρας

σ’άλλη γη, σ΄άλλη στεριά”.

Επειδή η ιστορία δεν επανορθώνει καταστροφές αλλά βοηθά στην αποφυγή νέων, οφείλουμε να παραδειγματιστούμε από:

-τα λάθη

-και τις παραλείψεις της περιόδου 1919-1922.

Εκατό χρόνια μετά η μνήμη πρέπει να μας διδάξει πως θα αποφύγουμε τα λάθη του παρελθόντος.

Τότε ήταν ο Αριστείδης Στεργιάδης και ο Μητροπολίτης Χρυσόστομος τα δυο πρόσωπα που μονοπώλησαν την προσοχή.

Σήμερα είναι κάποιοι άλλοι.

Αντίθετες απόψεις και συμπεριφορές:

-υπήρξαν,

-υπάρχουν

-και θα συνεχίσουν να υπάρχουν.

Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως τόσο ο Στεργιάδης, όσο και ο Μακαριστός Χρυσόστομος,

υπήρξαν “μάρτυρες” με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.

Ο ύπατος αρμοστής αυτοεξορίστηκε και κουβάλησε για μια ζωή το στίγμα της “αμφιλεγόμενης προσωπικότητας”.

Χρησιμοποιώ τον πιο “ελαφρύ” χαρακτηρισμό που ακολουθεί το όνομά του, χωρίς να εξετάζω εάν έφερε εις πέρας το δύσκολο έργο της διοικητικής και στρατιωτικής οργάνωσης της Σμύρνης.

Ο δε τελευταίος Μητροπολίτης Σμύρνης ανέβηκε το σταυρό του μαρτυρίου καθώς σφαγιάστηκε και στη συνέχεια αγιοποιήθηκε.

Οι βίοι τους υπήρξαν παράλληλοι και η ιστορία είναι εκείνη που θα τους:

-αξιολογήσει

-και θα τους κατατάξει στην εθνική συνείδηση.

Με αυτές τις σκέψεις, συγχαίρω τον Βασίλη Τζανακάρη για το 25ο βιβλίο του και του εύχομαι ολόψυχα να είναι καλοτάξιδο.

Κλείνω με μια προτροπή: Οι ιστορικές μνήμες είναι οδοδείκτες ζωής και στη ζωή τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα, όχι άλλοθι.

Φίλε Βασίλη, σου αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την επιμονή που επέδειξες στην ιστορική έρευνα και  για το τελικό αποτέλεσμα που παρουσιάζουμε απόψε.

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Θ. ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ 6ης-7ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1955 ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

(29-09-2019)

Υψηλοί προσκεκλημένοι,

Φίλες και φίλοι,

εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση, σας μεταφέρω το θερμό χαιρετισμό του Πρωθυπουργού, κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, για την αποψινή εκδήλωση μνήμης που πραγματοποιείται στο Δημαρχείο Πανοράματος, στόχος της οποίας είναι να διατηρηθεί αναλλοίωτη η ιστορική αλήθεια για τα θλιβερά γεγονότα που έζησαν το 1955 οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης.

Πριν από ακριβώς μια εβδομάδα, είχα τη χαρά να βρεθώ στην Πόλη των Πόλεων και να γίνω δεκτός στο Φανάρι από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο.

Σε μια από τις εξόδους μου, καθίσαμε για φαγητό σε ένα μαγαζί και τη στιγμή που συζητούσαμε πλησίασε μια ηλικιωμένη κυρία η οποία μας άκουσε να μιλάμε ελληνικά.

Εκείνο που κρατώ από τη φιγούρα της είναι τα δακρυσμένα μάτια όταν με ρώτησε αν είμαστε από την “πατρίδα” και ο λυγμός που προσπάθησε να κρύψει τη στιγμή που η κουβέντα περιστράφηκε

-μοιραία- γύρω από όσα τραγικά συνέβησαν τη “νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου“, όπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά, για τον ελληνισμό της Πόλης.

Τα γεγονότα της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου του 1955 είναι η ελληνική “νύχτα των κρυστάλλων“. Μπορεί σε κάποιους η παρομοίωση να ακούγεται υπερβολική, ωστόσο αδυνατώ να βρω κάποια άλλη.

Όσα γεγονότα εκτυλίχθηκαν εκείνες τις τραγικές ώρες για τον ελληνισμό είναι μια “σύγχρονη άλωση“,  καθώς ο “πορθητής” είχε απώτερο σκοπό να “ξεριζώσει” από την Πόλη κάθε τι ελληνικό που ήταν ταυτισμένο με:

-την πραγματική ψυχή

-και την προκοπή

της Κωνσταντινούπολης.

Τα όσα συνέβησαν πριν από 64 χρόνια αποτέλεσαν μέρος ενός 30χρονου μεθοδευμένου σχεδίου για τον αφανισμό του Ελληνισμού της Ασίας.

Δεν ήταν:

-ξαφνικό,

-ούτε αυθόρμητο,

αλλά κάτι προγραμματισμένο να γίνει.

Τα 100.000 άτομα που κάποιοι αποκαλούν “όχλο”, αλλά ενεργούσαν ως οργανωμένο τάγμα:

-βασάνισαν,

-βίασαν

-και προέβησαν σε κάθε είδους βαρβαρότητα.

Η αγριότητα των επεισοδίων μπορεί να συγκριθεί μόνο με την άλωση του 1453.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία:

-16 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους

-και 32 τραυματίστηκαν σοβαρά το μοιραίο βράδυ.

Επιπρόσθετα:

-200 Ελληνίδες βιάστηκαν,

-73 ορθόδοξες εκκλησίες με κειμήλια τεράστιας αξίας καταστράφηκαν,

όπως επίσης:

-8 αγιάσματα,

-2 Μονές,

-26 ελληνικά σχολεία,

-3 ελληνικές εφημερίδες

-και 5 αθλητικοί σύλλογοι.

Την ίδια μοίρα είχαν:

-1004 ελληνικές κατοικίες,

-4.348 καταστήματα,

-27 φαρμακεία,

-21 εργοστάσια

-και 110 ξενοδοχεία.

Όλα ελληνικά!

“Σήμερα το βιος σας, αύριο το κεφάλι σας” ήταν το σύνθημα που ακουγόταν στα χείλη του πλήθους.

Οι υλικές ζημιές υπολογίστηκαν από τις τουρκικές αρχές σε 69,5 εκατομμύρια τουρκικές λίρες, ενώ ελληνικές πηγές τις υπολόγισαν σε 165 εκατομμύρια τουρκικές λίρες.

Η Τουρκική κυβέρνηση υποσχέθηκε υποκριτικά ότι θα αποζημιώσει γενναία τα θύματα του πογκρόμ, αλλά φυσικά τα χρήματα που δόθηκαν ήταν απειροελάχιστα.

Και αν οι υλικές ζημιές αποκαθίστανται, εκείνο που δεν γιατρεύεται είναι το βαθύ τραύμα που παραμένει στην ψυχή.

Από εκείνο το βράδυ των επονείδιστων πράξεων τίποτα δεν είναι ίδιο ξανά για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης:

-Η Πόλη ερήμωσε,

-οι ελληνικές ρίζες της άρχισαν να ξεραίνονται

-και χιλιάδες συμπατριώτες μας πήραν εκ νέου το δρόμο της προσφυγιάς εξαιτίας της μαύρης νύχτας.

Φέτος, 64 χρόνια από τα Σεπτεμβριανά του 1955, η αποψινή εκδήλωση “ποτίζει” εκ νέου εκείνες τις ρίζες με το δάκρυ της μνήμης.

Η “Μεγάλη Παρασκευή” του ελληνισμού της Πόλης, όπως έγραψαν σπουδαίοι ιστορικοί, μας υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να ξεχνούμε τους περίπου 2.000 Έλληνες που ζουν ακόμη και σήμερα σε αυτήν.

Είναι ο “σπόρος” της αναγέννησης  που πρέπει να βλαστήσει για να μην σβήσει από τους δρόμους της Κωνσταντινούπολης η ελληνική γλώσσα.

Είναι το ιερό μας σκευοφυλάκιο και το τείχος υπεράσπισης:

-του βυζαντινού πολιτισμού,

-των παραδόσεων

-και των αξιών μας.

Σας διαβεβαιώνω οτι η μητέρα Ελλάδα είναι:

-υπέρμαχος

-και ανυποχώρητη εγγυήτρια

του πραγματικού θεμελίου της ειρήνης, που δεν είναι άλλο από:

-τον πλήρη

-και ειλικρινή σεβασμό

της ευρωπαϊκής νομιμότητας στο σύνολό της.

Με αυτές τις σκέψεις θέλω να συγχαρώ τους διοργανωτές για την αποψινή εκδήλωση, ευχόμενος το παράδειγμά τους να ακολουθήσουν και άλλοι.

Η ιστορία του Έθνους μας οφείλει να είναι διδακτική.

Δική μας υποχρέωση είναι να τη διαβάζουμε σωστά και να μην λησμονούμε όσα μας έχουν “πληγώσει”.

Γνωρίζοντας το παρελθόν, βαδίζουμε με σιγουριά στο μέλλον.

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Θ. ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ ΣΤΗΝ 101η ΕΠΕΤΕΙΟ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ ΤΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 1918

(29-09-2019)

Κύριε Δήμαρχε Παιονίας, αγαπητέ φίλε Κώστα Σιωνίδη,

Υψηλοί προσκεκλημένοι,

Φίλες και φίλοι,

εκπροσωπώντας την Κυβέρνηση στην 101η πανηγυρική επέτειο διάσπασης του Μακεδονικού Μετώπου τον Σεπτέμβριο του 1918, σας μεταφέρω τους θερμούς χαιρετισμούς του πρωθυπουργού της χώρας κ. Κυριάκου Μητσοτάκη.

Μπροστά στο μνημείο που είναι αφιερωμένο στους:

-Έλληνες

-και συμμάχους στρατιώτες,

οι οποίοι με περίσσευμα ψυχής προσέφεραν τη ζωή τους στο πεδίο της μάχης, απλώνουμε το χαλί της εθνικής υπερηφάνειας για να το περπατήσουν νοητά οι ήρωες που αποτέλεσαν αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής εποποιίας.

Ο πατριωτισμός,

-η γενναιότητα,

-μα και το αίμα τους,

αντανακλούν στο σήμερα τη μεγάλη θυσία που συντελέστηκε τότε, υπενθυμίζοντας στους σύγχρονους Έλληνες πως τίποτα δεν χαρίστηκε στην ελληνική ιστορία.

Το Μακεδονικό Μέτωπο, που ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 1915, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σκηνικά μαχών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η διάσπασή του, τον Σεπτέμβριο του 1918, θεωρείται δικαιωματικά ως μια από τις ενδοξότερες επιχειρήσεις του ελληνικού στρατού αφού επιτάχυνε την ήττα των δυνάμεων του άξονα.

Εκατόν ένα χρόνια μετά, ιερή μας υποχρέωση είναι να συνεχίσουμε να πορευόμαστε στο δρόμο:

-της πίστης,

-της αξιοπρέπειας,

-της εθνικής υπερηφάνειας,

-της αλήθειας

-και της ελευθερίας,

κρατώντας ψηλά το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πατρίδα.

Οφείλουμε να πιστέψουμε:

-στην κινητήρια δύναμη της ψυχής μας,

-στην ιστορικά αποδεδειγμένη γενναιότητά μας

και να αντιληφθούμε ότι στις πλάτες μας κουβαλούμε βαριά κληρονομιά η οποία δεν μας επιτρέπει να υποστείλουμε ούτε κατ’ ελάχιστο τη σημαία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Ως Έλληνες γαλουχηθήκαμε με υψηλές αρχές και ιδανικά.

Για αυτό και στο σημερινό προσκλητήριο:

-αναφοράς,

-τιμής

-και μνήμης,

για τον κάθε ένα που προσέφερε τη ζωή του στο βωμό της ελευθερίας δεν αρκεί να φωνάξουμε μονάχα “παρών”, αλλά: “Παρών, έπεσε υπέρ πίστεως και πατρίδας“.

Σε αυτά τα ευλογημένα χώματα οι πρόγονοί μας αγωνίστηκαν και έγιναν θεριά που τα σεβάστηκε ακόμη και ο εχθρός.

Αυτήν τη γη καλούμαστε να υπερασπιστούμε μέχρι τέλους.

Αυτήν τη γη πρέπει:

-να αναδείξουμε

-και να αξιοποιήσουμε

εθνικά και ιστορικά, κάνοντας γνωστό σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας ότι εδώ χιλιάδες στρατιώτες του:

-ελληνικού,

-βρετανικού,
-γαλλικού,

-ρωσικού,

-ιταλικού

-και σερβικού στρατού έζησαν ως σύμμαχοι, πολέμησαν και υπερασπίστηκαν τα ιερά χώματα της Μακεδονίας που είχαν απελευθερωθεί το 1912-1913.

Ωστόσο, με τα χρόνια να περνούν και την ιστορία να αφήνει τη σκόνη της σε πρόσωπα και γεγονότα, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τους λόγους που οδήγησαν σε δυο Παγκοσμίους Πολέμους και οι οποίοι έχουν εξαλειφθεί λόγω της σύστασης της Ε.Ε.

Χώρες και λαοί της Ν.Α. Ευρώπης από “εχθροί” γίναμε “οικογένεια”, καθοδηγούμενοι καθημερινά από ένα πολύτιμο πνεύμα διαλόγου.

Συμμετέχουμε, λοιπόν, στις σημερινές εκδηλώσεις αφενός για να μην επιτρέψουμε την κυριαρχία της λήθης και αφετέρου για να πούμε “ναι στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών, όχι στον πόλεμο“.

Κλείνοντας, επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω τους στίχους του εθνικού μας ύμνου:

“Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη. Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε ω χαίρε ελευθεριά“.

Σας ευχαριστώ πολύ!

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Θ. ΚΑΡΑΟΓΛΟΥ ΣΤΟ 10ο ΕΚΛΟΓΟΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΠΟΜΗΤΕΔΥ

(26-09-2019)

Αγαπητέ Πρόεδρε της ΠΟΜΗΤΕΔΥ, κύριε Κυριάκο,

Υψηλοί προσκεκλημένοι,

Φίλες και φίλοι,

κατ’ αρχήν σας ευχαριστώ για την πρόσκληση να χαιρετίσω την έναρξη των εργασιών του 10ου τακτικού εκλογοαπολογιστικού συνεδρίου της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Μηχανικών Τεχνολογικού Τομέα Ανώτατης Εκπαίδευσης Δημοσίων Υπαλλήλων.

Συναντήσεις όπως η σημερινή δυναμώνουν τη μεταξύ μας επικοινωνία, αποδεικνύοντας ότι η σχέση πολιτείας-δημοσίων υπαλλήλων:

-δεν πρέπει να είναι συγκρουσιακή,

-ούτε να έχει χαρακτηριστικά αντιπαράθεσης.

Μπορεί σε ορισμένα ζητήματα να έχουμε διαφορετικό σημείο εκκίνησης, όμως οι στόχοι παραμένουν κοινοί και δεν είναι άλλοι από την προσπάθεια να διαμορφωθούν συνθήκες:

-ανάπτυξης

-και ευημερίας στην πατρίδα μας.

Με λίγα λόγια, βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά του ποταμού.

Προσωπικά τρέφω απεριόριστο σεβασμό και εκτίμηση προς:

-τους συνδικαλιστές

-και τα συνδικαλιστικά όργανα.

Υπήρξα ενεργός συνδικαλιστής πριν πολιτευθώ και γνωρίζω πολύ καλά οτι η σχέση κράτους-συνδικαλιστικών ενώσεων πρέπει:

-να εδράζεται στην αρχή της αμοιβαιότητας

-και να διαπνέεται από σεβασμό των διακριτών ρόλων.

Πιστεύω, επίσης, οτι ως κοινωνία πρέπει να αποδώσουμε στους δημοσίους υπαλλήλους:

-το κύρος που αξίζουν

-και την αξιοπρέπεια που δικαιούνται.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι, εσείς δηλαδή, γίνεστε πολύ συχνά αποδέκτες μια αφοριστικής απαξίωσης η οποία κατά την προσωπική μου άποψη είναι άδικη.

Ως Κυβέρνηση πιστεύουμε ότι ψυχή του κράτους είναι οι άνθρωποι που το υπηρετούν και ως εκ τούτου πρέπει να σας δώσουμε τα αναγκαία εφόδια και εργαλεία ώστε να γίνετε:

–πιο παραγωγικοί

-και να προσφέρετε καλύτερες υπηρεσίες στον πολίτη.

Πως μπορεί να γίνει αυτό;

Μέσα από τον επανασχεδιασμό του δημόσιου μηχανισμού προκειμένου να καταστεί:

–πιο απλός

-και πιο λειτουργικός,

χωρίς αλληλοσυγκρουόμενες αρμοδιότητες που αναπαράγουν τη γραφειοκρατία.

Αυτό είναι άλλωστε αίτημα της κοινωνίας, όπως και των ίδιων των εργατικών δημοσίων υπαλλήλων που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πόσο δύσκολη γίνεται η καθημερινότητά τους εξαιτίας:

-της πολυνομίας

-και των δεκάδων χιλιάδων κανονιστικών πράξεων.

Στο πλαίσιο αυτό, ως Κυβέρνηση, δρομολογούμε την:

-αξιοκρατική

-και αντικειμενική

επιλογή των διευθυντικών στελεχών σε όλες τις βαθμίδες του κρατικού μηχανισμού.

Αποκομματικοποιώντας τις θέσεις ευθύνης θα επανακτήσουμε την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει ο δημόσιος λειτουργός προς το κράτος και θα απελευθερώσουμε τις πραγματικές δυνατότητες του στελεχιακού δυναμικού.

Τόσο ως Υπουργός Μακεδονίας και Θράκης, τη διετία 2012-2014, όσο και ως Υφυπουργός Εσωτερικών σήμερα, είχα και έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με άξιους δημοσίους υπαλλήλους.

Τους έδωσα ευκαιρίες:

-έθεσα στόχους,

-ζήτησα μετρήσιμα αποτελέσματα

και τολμώ να πω ότι δικαιώθηκα.

Όσον αφορά στο ευαίσθητο κομμάτι των προσλήψεων, αυτές θα γίνουν στις θέσεις που πραγματικά έχουμε ανάγκη ως χώρα και όχι βάσει “πελατειακών” κριτηρίων.

Μπορούμε να το πετύχουμε εφαρμόζοντας έναν προγραμματισμό ο οποίος θα γίνεται σε ετήσια βάση από όλα τα υπουργεία, αφού προηγουμένως έχουν:

-αξιολογήσει,

-συγκεντρώσει

-και καταθέσει

τις προτάσεις τους.

Ανάλογα με τις προτεραιότητες θα προκηρύσσονται οι θέσεις για το τακτικό προσωπικό, πάντα μέσω του ΑΣΕΠ.

Αυτήν την τακτική στη ΝΔ την αποκαλούμε αποτέλεσμα συνεκτικής πολιτικής διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού.

Και φυσικά να επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων.

Παράλληλα, βλέποντας το μέλλον, οφείλουμε ως χώρα να μεταβούμε στην εποχή της ψηφιακής διακυβέρνησης.

Ασφαλώς η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη high tech κράτος. Οφείλουμε, ωστόσο, να κάνουμε το πρώτο και πιο αποφασιστικό βήμα φέρνοντας κοντά μας ανθρώπους που έχουν την τεχνογνωσία στη διαχείριση των λεγόμενων μεγάλων δεδομένων.

Όσον αφορά στα προβλήματα του δικού σας κλάδου, γνωρίζω ότι η ελληνική πολιτεία δεν έχει εκδώσει επαγγελματικά δικαιώματα για κάποιες από τις κατηγορίες των πτυχιούχων μηχανικών των ΤΕΙ.

Όπως, επίσης, οτι η διαφορετική μοριοδότηση των βασικών τίτλων σπουδών των πτυχιούχων των πανεπιστημίων από τα ΤΕΙ σας φράζει το δρόμο της προαγωγής.

Πρόκειται για ζητήματα τα οποία θα πρέπει να επιλυθούν μέσα από διάλογο και νέες ιδέες.

Έχετε αντιληφθεί ότι ως Κυβέρνηση δεν μας χαρακτηρίζει η μονομέρεια, ούτε έχουμε εμμονές.

Με:

-συζήτηση,

-καλή πίστη

-και συναινετικές προθέσεις

εκτιμώ ότι θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Με αυτές τις σκέψεις εύχομαι καλή επιτυχία στο συνέδριο της ΠΟΜΗΤΕΔΥ.

Σε ό,τι με αφορά είμαι θιασώτης του διαλόγου και πιστεύω ακράδαντα πως όταν διεξάγεται με ανοιχτά χαρτιά μπορεί να μας βοηθήσει στην αναμόρφωση της δομής του κράτους:

-Για το πως ο δημόσιος υπάλληλος θα αμείβεται ανάλογα με την απόδοσή του και όχι με τον… μπάρμπα που έχει στην Κορώνη,

-για το πώς ο κρατικός λειτουργός θα έχει περισσότερες και όχι λιγότερες αρμοδιότητες,

-για το πως θα εξυπηρετείται καλύτερα ο πολίτης χωρίς να του ζητούνται διαρκώς τα ίδια και τα ίδια έγγραφα σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο,

-για το πως ο δημόσιος τομέας θα γίνει πιο δημιουργικό περιβάλλον.

Καλή συνέχεια στις εργασίες του συνεδρίου σας και να είστε όλοι καλά.

Σας ευχαριστώ πολύ!