Η ψήφος δεν είναι καπρίτσιο!
Του Στάθη Κωνσταντινίδη
Υφυπουργού Εσωτερικών, αρμόδιου για θέματα Μακεδονίας και Θράκης
Το μακρινό 1981 οι εθνικές εκλογές συνέπεσαν με τις ευρωεκλογές. Έμπαινες στη μια κάλπη και ψήφιζες για κυβέρνηση κι έμπαινες στη διπλανή και ψήφιζες για εκπροσώπηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στην πρώτη κάλπη το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει κοντά 48%, στη δεύτερη περίπου 40%.
Διαμαρτυρία
Από τότε ακόμα υπήρχε το… έθιμο, να ψηφίζουμε “κάτι άλλο” στις ευρωεκλογές. Γιατί άραγε; Άλλος για χαβαλέ, άλλος από αντίδραση, άλλος, δήθεν, για να στείλει μήνυμα. Όμως, η αλήθεια είναι ότι κανένα μήνυμα δεν εστάλη ποτέ από τις ευρωεκλογές. Εκτός από εκείνες του 2014, που μας οδήγησαν στις δραματικές περιπέτειες του 2015, εκεί όπου δεν θέλουμε να ξαναβρεθούμε!
Αποχή
Ένα, επίσης, μόνιμο χαρακτηριστικό των ευρωεκλογών είναι η μεγάλη αποχή. Οι πολίτες νιώθουν ότι οι διαδικασίες των ευρωπαϊκών οργάνων δεν τους αφορούν. Όμως, ουδέν αναληθέστερο! Κι αυτό γιατί οι αποφάσεις των Βρυξελλών γίνονται εθνικές πολιτικές. Εξάλλου, χωρίς τα ευρωπαϊκά κονδύλια είναι πρακτικά αδύνατο να τρέξουν χρηματοδοτήσεις και δράσεις που αναφέρονται σε όλο το εύρος της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Νοσοκομεία, δικαστήρια, σχολεία, υποδομές, μέσα πολιτικής προστασίας, αγροτικές ενισχύσεις, αποζημιώσεις, προγράμματα για την απασχόληση, επενδυτικά σχέδια, κοινωνικές στηρίξεις, προέρχονται από ευρωπαϊκά προγράμματα και έχουν ουσιαστική εφαρμογή στην καθημερινότητά μας. Ας θυμηθούμε ακόμα τη διαχείριση των μεγάλων κρίσεων: του μεταναστευτικού και της πανδημίας. Πίσω από όλα αυτά βρίσκεται το μπλε ταμπελάκι με τα 12 κίτρινα αστέρια που συμβολίζουν τα ιδανικά της ενότητας, της αλληλεγγύης και της αρμονίας των λαών της Ευρώπης. Συνεπώς, οι ευρωεκλογές μας αφορούν!
Απουσία ενδιαφέροντος
Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των επικείμενων εκλογών είναι ότι… ο νικητής δεν παίζεται στο στοίχημα, αφού έχει κριθεί προτού ακόμα αυτές προκηρυχθούν.
Το μείγμα των τριών αυτών στοιχείων: αποχή, εθιμική έκφραση διαμαρτυρίας και απουσία ενδιαφέροντος για την πρωτιά, συνθέτει τον κίνδυνο “η πιστολιά στον αέρα, να γίνει πιστολιά στα πόδια μας”.
“Γιατί, όμως, η διαμαρτυρική ψήφος να αποτελεί πρόβλημα για την πορεία της χώρας”, θα ρωτούσε κάποιος…
Πρώτα από όλα είναι πρόβλημα για την πορεία της Ευρώπης. Βλέπουμε, δυστυχώς, σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη να αναδύονται ακραίες και διασπαστικές δυνάμεις και μάλιστα σε μια περίοδο που στα σύνορα της Ευρώπης και του ΝΑΤΟ μαίνονται πόλεμοι και βρίσκονται σε εξέλιξη τεράστιες γεωπολιτικές αλλαγές, ενώ η εμπλεκόμενη Ρωσία προειδοποιεί ακόμα και για τη χρήση πυρηνικών όπλων. Δεδομένου, λοιπόν, ότι η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ζωτικές προκλήσεις, χρειάζεται σύνεση και σταθερότητα.
Στο εσωτερικό, το πρόβλημα εντοπίζεται, δυστυχώς, στην απουσία μιας δομημένης αντιπολίτευσης. Τοξικός λόγος, συκοφάντηση της χώρας, ακατάσχετη παροχολογία, αποτελούν τα συστατικά της αντιπολιτευτικής στρατηγικής, που από κάποιους μάλιστα ασκείται με όρους reality και lifestyle, και καταλήγει να συνοψίζεται στο τετράλεκτο: “Να κοντύνουμε τον Μητσοτάκη”.
Όταν, λοιπόν, κόμματα που απέχουν από το να πλησιάσουν το 20% της εκλογικής προτίμησης, με έναν ανεξήγητο μικρομεγαλισμό, θέλουν να καθορίσουν την πορεία της χώρας, αντιλαμβάνεται ο καθένας τι μας περιμένει αν το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δώσει τροφή στη μισαλλοδοξία τους.
Η αλήθεια είναι ότι η πλειονότητα των πολιτών αναγνωρίζει και πιστώνει στην κυβέρνηση την πρόοδο της χώρας. Κάτι που συνάδει και με την αναβάθμιση της εικόνας της Ελλάδας στο εξωτερικό. Αν κάποιος, λοιπόν, διαφωνεί σημειακά με επιμέρους επιλογές, δεν είναι λογικό να θέσει εμπόδια σε αυτήν την αναπτυξιακή δυναμική. Διότι η ψήφος δεν είναι καπρίτσιο!
