Εξελίξεις στα κόμματα της αντιπολίτευσης μετά τις ευρωεκλογές
Του Στάθη Κωνσταντινίδη
Υφυπουργού Εσωτερικών, αρμόδιου για θέματα Μακεδονίας και Θράκης
Το πολιτικό γινόμενο της περιόδου 2019-2024, όπως αυτό σε πολλαπλές εκλογικές διαδικασίες έχει επιβεβαιωθεί, είναι, από τη μία, η στέρεη εμπιστοσύνη της πλειονότητας των πολιτών στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, κι από την άλλη, η έλλειψη “αντίπαλου δέους”.
Πολλές φορές, προσπαθώντας κάποιοι να εξηγήσουν τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και στα άλλα κόμματα, την αποδίδουν στην απουσία ενός ηγέτη από το χώρο της κεντροαριστεράς, λες και δεν είναι τα αποτελέσματα των πολιτικών που έχουν αντίκρισμα στην κοινωνία, αλλά η γοητεία των προσώπων που έχει διαμορφώσει τους συσχετισμούς στη χώρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποτιμήθηκε και λοιδορήθηκε από τους αντιπάλους του όσο λίγοι πολιτικοί στη Μεταπολίτευση. Κατάφερε, όμως, να διαμορφώσει και να υλοποιήσει μια πολιτική ατζέντα, που ακουμπάει όλους τους πολίτες, παράλληλα, δε, να ανατάξει την οικονομία και την εικόνα της Ελλάδας. Κέρδισε τον κόσμο με την αξιοπιστία του λόγου του και την αποτελεσματικότητα των έργων του.
Εκεί πάσχει η αντιπολίτευση. Ότι δεν κατάφερε να χτίσει μια εναλλακτική πρόταση, που θα βρει ανθρώπους να την πιστέψουν. Γι’ αυτό, τα κόμματά της προσφεύγουν σε σπασμωδικές αντιδράσεις, υιοθετούν τοξικό λόγο και εξαπολύουν επιθέσεις, σε προσωπικό, μάλιστα, επίπεδο.
Δεν είναι τυχαίο, συνεπώς, το γεγονός, ότι οι συζητήσεις στο χώρο της κεντροαριστεράς εγκλωβίζονται στην αναζήτηση ενός αντι-Μητσοτάκη. Τα ζητήματα, όμως, της σύγχρονης εποχής έχουν υπερβεί την θεωρητική αντιπαράθεση και αφορούν πρακτικά ζητήματα της καθημερινότητας, στα οποία ο πολίτης αναζητεί λύσεις. Έτσι, πέρα από τους λίγους δογματικούς, τους πολλούς τους ενδιαφέρει πώς μπορεί να βελτιωθεί το επίπεδο της ζωής τους.
Διόλου τυχαίο, λοιπόν, ότι στις επικείμενες ευρωεκλογές θα καταγραφεί η μεγαλύτερη ιστορικά διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο κόμμα, όπως τουλάχιστον αποτυπώνεται δημοσκοπικά. Κι αυτό γιατί τα κόμματα που ανταγωνίζονται για τη δεύτερη θέση διεκδικούν να γίνουν μια ισχυρή, αντί για υπεύθυνη, αντιπολίτευση. Και αφού το δεύτερο δεν τους ενδιαφέρει και το πρώτο δεν το μπορούν, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να περιδινίζονται στην αναζήτηση ηγεσιών.
