Αξιότιμοι, κυρίες και κύριοι
Η πρόσκληση του φίλου Δημήτρη Τσιόδρα, διευθυντή του γραφείου τύπου του πρωθυπουργού, να χαιρετίσω την εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του, με τίτλο ΕΥΡΩΠΑΙΚΉ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ – ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΟΡΑΜΑΤΟΣ, με τιμά και με χαροποιεί ιδιαίτερα, αφού το πόνημά του πραγματεύεται ένα πολύ ενδιαφέρον ζήτημα, την προοπτική της ευρωπαϊκής οικογένειας.
Έτσι κι αλλιώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως γεννήθηκε, εξελίχθηκε και έφτασε στη σημερινή μορφή της, συνιστά το δυσκολότερο εγχείρημα στο κεφάλαιο του φεντεραλισμού.
Κι αυτό γιατί κλήθηκε να ενώσει ώριμα κράτη και λαούς με τόσο διαφορετικά οικονομικά, πολιτιστικά, πληθυσμιακά, ιστορικά, γλωσσικά, θρησκευτικά, πολιτικά κ.α. χαρακτηριστικά, γεγονός που την καθιστά μοναδικό επίτευγμα, αν συμπεριλάβουμε ως κριτήριο την οικειοθελή προσχώρηση των μελών της σε αυτήν.
Για τον ίδιο λόγο, αυτό το σχήμα -κάτι ανάμεσα σε συνομοσπονδία και ομοσπονδία-, με τις όποιες ατέλειές του, αποτελεί το σπουδαιότερο υπερεθνικό πολιτικό δημιούργημα.
Συνεπώς, δύσκολο και σπουδαίο! Επιτυχημένο, όμως;
Δεδομένων των προλεχθέντων, δεν υπάρχει χώρος για αμφιβολία. Πολιτικά και θεσμικά, η Ευρώπη ωριμάζει και βαθαίνει, συγχωνεύει χωρίς να ομογενοποιεί, προοδεύει και διευρύνεται. Με την εξαίρεση της Αγγλίας, που άλλωστε ποτέ δεν εντάχθηκε πραγματικά, πολλές χώρες συνωστίζονται στην είσοδο και παρά τους κατά καιρούς λεονταρισμούς καμία δεν φαίνεται να θέλει να φύγει.
Όχι ότι δε μπορεί αυτό να συμβεί. Δεν αποτελούν νομοτέλεια ούτε η ολοκλήρωση της ΕΕ, ούτε καν η διατήρηση με τη σημερινή της μορφή, όπως ορθά επισημαίνει ο συγγραφέας.
Όμως η Ευρωπαϊκή Ένωση, των διαφορετικών ταχυτήτων, των κοινωνικο-οικονομικών ανισοτήτων, της γραφειοκρατίας, των διαβουλεύσεων και των … ιερατείων, παραμένει το πιο ανθρώπινο, πολιτισμένο και ποιοτικό μέρος στον κόσμο για τους πολίτες του.
Είναι λογικό να υπάρχουν ενστάσεις, ανησυχίες και διαφωνίες, σε ιδεολογικό, οργανωτικό και θεσμικό επίπεδο, για το ποιαν Ευρώπη θέλουμε: λιγότερη/περισσότερη, πιο σφιχτή/πιο χαλαρή, πιο κοινωνική/πιο παραγωγική, πιο αποφασιστική/πιο δημοκρατική κ.ο.κ.
Η συζήτηση γύρω από την πορεία κάθε οργανισμού αποτελεί αυτονόητη και αναγκαία εξελικτική διαδικασία.
Εξάλλου, η διαφορετικότητα, ο πλουραλισμός, και οι συμβιβασμοί, υπήρξαν διαχρονικά και δημιουργικά συστατικά αυτού του οικοδομήματος.
Το αν και κατά πόσο θα μπορέσει η Ευρώπη να γίνει πιο παραγωγική, πιο καινοτόμα, πιο ανταγωνιστική, πιο άμεση και αποτελεσματική στις αποφάσεις της, ισχυρότερη αμυντικά, διορατικότερη και επιδραστικότερη γεωπολιτικά, είναι κρίσιμα ερωτήματα για το μέλλον της.
Σίγουρα όμως για να συμβούν αυτά, θα πρέπει τα κράτη και οι λαοί που την συναποτελούμε να αντιληφθούμε και να αποδεχτούμε, οριστικά κι ανεπιφύλαχτα, ότι μαζί τα καταφέρνουμε ασυγκρίτως καλύτερα απ’ ό,τι ο καθένας μόνος του.
Ιδίως μάλιστα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της κλιματικής κρίσης, των προσφυγικών ροών, και της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, του αναθεωρητισμού και των συγκρούσεων, η ανάγκη να μείνουμε ενωμένοι γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.
Ευάριθμοι οι εχθροί της Ένωσης, αλλά το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ολοκλήρωσή της είναι ο ευρωσκεπτικισμός.
Ένας όρος, κατά τη γνώμη μου, νόθος και υποκριτικός. Θυμίζει το «ολίγον έγκυος».
Τι σημαίνει τελικά ευρωσκεπτικιστής και πως διακρίνεται από τον αντιευρωπαϊστή;
Ότι κάποιος, προφανώς, δε συμφωνεί πλήρως με τη μορφή που έχει σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αλλά όμως ποια πολιτεία, ποια κυβέρνηση, ποια διοίκηση, εκφράζουν κάποιον απολύτως; Καμία Όλες έχουν τις αδυναμίες τους και περιθώρια βελτίωσης. Σκεφτόμαστε να τις καταργήσουμε; Όχι βέβαια.
Γι’ αυτό, ή είσαι υπέρ ή κατά της Ενωμένης Ευρώπης. Και τα δύο δε γίνεται! Ευρωπαϊστής αλά καρτ δεν υπάρχει.
Παραδόξως, η ξελογιάστρα Ευρώπη αναγνωρίζει και στους πιο σκληρούς αμφισβητίες της το «δικαίωμα» συμμετοχής στις τάξεις της!
Με αποτέλεσμα να εκπροσωπούνται σε νευραλγικά όργανά της σχήματα που παρακωλύουν την θεσμική εξέλιξή της και τελικά υπονομεύουν εκ των έσω την ύπαρξή της.
Δεν γνωρίζω να υπάρχει άλλος θεσμός ή οργανισμός που να επιτρέπει τη συμμετοχή σε κάποιον που τον αμφισβητεί και ακόμα χειρότερα, που θέλει να τον καταργήσει! Κατά κανόνα, μάλιστα, κάτι τέτοιο απαγορεύεται από το καταστατικό του.
Στη χώρα του, φυσικά, μπορεί ο καθένας να ψηφίζει το κόμμα που θα τη βγάλει από την Ε.Ε. Στις ευρωεκλογές πρέπει όμως να ψηφίζουμε κόμματα και ανθρώπους που μπορούνε να πάνε την Ευρώπη μπροστά.
Οι ευρωσκεπτικιστές ας θυμηθούν τα χιλιάδες ταμπελάκια με τα δώδεκα άστρα σε γαλάζιο φόντο, που έχουν συναντήσει σε χωριά, σε πόλεις, στις οδικές και άλλες αρτηρίες, στα δίκτυά μας, στις συγκοινωνίες και στα αεροδρόμιά μας, σε επιχειρήσεις, σε όλες σχεδόν τις προνοιακές ή νοσοκομειακές δομές της χώρας, στα δικαστήρια και τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες, σε γεωργοκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις, στις αθλητικές υποδομές μας, και ας το ξανασκεφτούν.
Τώρα,
Για το πολιτικό σύστημα της χώρας, που επί δεκαετίες ταλανίζεται από συγκρούσεις γύρω από αυτονόητες αλλά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και γι΄ αυτό πάσχει από αστάθεια και αβεβαιότητα, δεν το συζητώ: αν δεν ήταν η συγκολητική ουσία των ευρωπαϊκών κανονισμών και των οδηγιών, τη θεσμική συνέχεια σ΄ αυτό το κράτος θα την ψάχναμε με το κερί, πιθανότατα και τους ξένους -να μην πω και τους ντόπιους- επενδυτές.
Για το βιβλίο Κυρίες και κύριοι
Όποιος αρέσκεται σε σενάρια, σε υποθέσεις, σε ίντριγκες, ας μη χάσει το χρόνο του.
Κάθε άλλος αναγνώστης, στις 300 περίπου σελίδες του βιβλίου, θα βρει γεγονότα, στοιχεία, πηγές τεκμηρίωση, γύρω από τη γέννηση της ιδέας, τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ – 1952), τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), μέχρι την Ενωμένη Ευρώπη και τη διεύρυνσή της, την αποχώρηση της Αγγλίας, τους τριγμούς που προκάλεσαν οι μεγάλες κρίσεις (υγειονομική, ενεργειακή, πληθωριστική), αλλά και τις απαντήσεις που βρήκε η Ευρώπη σε όλα αυτά τα ζητήματα.
Νομίζω ότι ο Δημήτρης Τσιόδρας προσθέτει στην βιβλιογραφία για την Ευρώπη ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τον ενεργό πολίτη, μία αξιόπιστη προσέγγιση για τον πολιτικό, μία πλούσια πηγή για επιστήμονες και συγγραφείς.
Επιπλέον, μέσα απ΄αυτό το έργο του ο Δημήτρης Τσιόδρας συστήνεται και ως ένας άριστος γνώστης της ευρωπαϊκής διαδρομής, των θεσμών, των συσχετισμών, των σκοπιμοτήτων, των αγωνιών, των συγκρούσεων, που ενσωματώνει η ιδέα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, και γι αυτό πιστεύω ότι σε μία κρίσιμη καμπή για την Ευρώπη και σε μία εποχή όπου η πατρίδα μας με ηγέτη τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έχει καταφέρει να ανατάξει τη διεθνή εικόνα της και να διαδραματίζει πλέον ενεργό ρόλο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, έναν ικανότατο εκπρόσωπο της χώρας στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
