Ούτε μια μομφή της προκοπής!
Οι προτάσεις δυσπιστίας δεν ρίχνουν κυβερνήσεις, γνωστό αυτό. Συνήθως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης προσπαθούν με αυτές να αναδείξουν κυβερνητικά σφάλματα, και στην καλύτερη να εκθέσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τις περισσότερες φορές, η διαδικασία συσπειρώνει την αμυνόμενη κυβέρνηση. Όταν, όμως, η μομφή έχει πραγματική βάση, όταν τα επιχειρήματα είναι ισχυρά, τότε η πίεση είναι εμφανής.
Το μομέντουμ δεν πρέπει να μας ξενίζει. Εβδομήντα μέρες, περίπου, πριν από τις -τελευταίες μέχρι τη λήξη της τετραετίας- εκλογές, με τα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου να ανταγωνίζονται για τη δεύτερη θέση, δημοσκοπικά λίγο πάνω από το 10%, τούτη η αντιπολίτευση δεν θα άφηνε ανεκμετάλλευτη την τραγική επέτειο των Τεμπών, που επαναφέρει σε όλους οδυνηρές μνήμες, ούτε φυσικά το κύμα συμπαράστασης που εύλογα προκαλεί το αίτημα των χαροκαμένων συγγενών για απόδοση δικαιοσύνης.
Όμως, το αποτέλεσμα αποδείχθηκε ανάλογο των προθέσεων: κακό! Αντί για ομοβροντία κατά της κυβέρνησης, όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, είδαμε τους συνυπογράφοντες την πρόταση (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ και ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ) να αλληλοπυροβολούνται.
Στην αρχή, ο κ Κασσελάκης χαρακτήρισε την πρόταση σόου και κοκορομαχία, η οποία δεν πρόκειται να βγάλει πουθενά, με αποτέλεσμα η κα Αχτσιόγλου να του απαντήσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με την εντελώς ασόβαρη στάση του δίνει πατήματα στην κυβέρνηση για αντιπερισπασμό και ότι με τις φαιδρές δηλώσεις του προέδρου του για τις εκλογές δίνει άλλοθι στην κυβέρνηση, ενώ ο κ Γλαβίνας να του καταλογίζει πολιτικά λάθη που κάνει μέσα στην αγωνία του να προκαλέσει το ενδιαφέρον, τα οποία κοστίζουν.
Επιπλέον, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -ντυμένος στα χακί- ζήτησε από τον εκλεγμένο πρωθυπουργό της χώρας να παραιτηθεί και να φύγει ήρεμα, προκειμένου να πάμε σε εκλογές με την παρουσία διεθνών παρατηρητών, για να λάβει την απάντηση από τον κ Κουτσούμπα ότι ακούσαμε … τη μνημειώδη πρόταση για τους διεθνείς παρατηρητές.. Γιατί δεν τον προστατεύει κάποιος… Το μόνο σίγουρο είναι πως αν δεν υπήρχε ο κ Κασσελάκης, τότε ο κ Μητσοτάκης θα έπρεπε οπωσδήποτε να τον εφεύρει.
Τη σκυτάλη πήρε ο κ. Φαραντούρης, ο οποίος ευχήθηκε να ρίξει την κυβέρνηση …η Ευρωπαία Εισαγγελέας, με τον οποίο όμως διαφώνησε ο κ Πέτρος Παππάς, που εμμέσως του απάντησε ότι οι κυβερνήσεις ανεβαίνουν και πέφτουν από τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού.
Ακολούθησε ο κ Νίκος Παππάς, ο οποίος «μαρτύρησε» ότι για την πρόταση δυσπιστίας υπήρχαν από πριν συζητήσεις μεταξύ των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που δεν έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, για να τον αδειάσουν άμεσα το ΠΑΣΟΚ, χαρακτηρίζοντας φαντασιώσεις τις δηλώσεις του περί διεργασιών, και η Νέα Αριστερά, λέγοντας ότι δε γνωρίζουμε σε τι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις αναφέρεται ή επινοεί εκ των υστέρων ο κ. Παππάς.
Υπήρξαν κι άλλες πολλές τοποθετήσεις από στελέχη της αντιπολίτευσης που αποδόμησαν τους λόγους και τις προθέσεις της πρότασης δυσπιστίας, όπως του κ. Τσακαλώτου, ότι η Νέα Αριστερά δεν θεωρεί ότι το κυρίαρχο είναι να πέσει ο Μητσοτάκης ή του κ Καραθανασόπουλου ότι η πρόταση δυσπιστίας θέλει να αναδείξει μια ψευδεπίγραφη αντιπολίτευση.
Αυτή η αντιπολίτευση ζήτησε από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να φύγει!
Μετά ταύτα, ήταν λογικό οι πολλοί να δυσπιστήσουν στην πρόταση δυσπιστίας!
