Άρθρο της Υφυπουργού Εσωτερικών (Μακεδονίας-Θράκης) Μαρίας Κόλλια-Τσαρουχά για την εφημερίδα ThessNews
Η ευγενική πρόσκληση της εφημερίδας να με φιλοξενήσει στο τελευταίο φύλλο της πριν τα Χριστούγεννα, δημιούργησε μέσα μου μια διχογνωμία ανάμεσα στην πολιτική μου ιδιότητα και στις ανθρώπινες σκέψεις και τα συναισθήματα που με κατακλύζουν, όπως όλους μας πιστεύω, τις γιορτινές μέρες.
Είναι δύσκολο πολλές φορές, όταν έχεις καταγράψει περίπου 20 χρόνια ενεργής πολιτικής παρουσίας και περίπου δύο χρόνια υπουργικής, εδώ στη Θεσσαλονίκη μας, στο Μακεδονίας-Θράκης, να μπορέσεις να υπερβείς την απαιτητική καθημερινότητα που επιβάλει ο πολιτικός σου ρόλος και να αναδείξεις δημόσια τα ανθρώπινα στοιχεία.
Είναι ίσως τα Χριστούγεννα, είναι ίσως αυτή η ζεστασιά που νιώθουμε αυτές τις γιορτινές μέρες, είναι ίσως, ακόμη περισσότερο, η ελπίδα που ξαναγεννιέται μαζί με τη γέννηση του Χριστού, που έσπρωξαν την καρδιά και το χέρι μου να εκφραστούν, όπως παλιά, τότε που καταθέταμε στα μαθητικά μας λευκώματα αυτό το μεγάλο και πλούσιο που συμβαίνει μέσα μας.
Ξέρω ότι δεν είναι ο συνηθισμένος τρόπος επικοινωνίας ενός πολιτικού με τους συμπολίτες του, και ίσως να παραξενέψει κιόλας. Θα ήθελα όμως ειδικά φέτος, μαζί με όλα αυτά που αλλάζουν στη ζωή μας και στην Πατρίδα μας, να αλλάξει και ο τρόπος που επικοινωνούμε.
Είναι πολύ σημαντικό για μένα, που δεν γεννήθηκα σε μια μεγάλη πόλη, που δεν είμαι παιδί μιας επώνυμης οικογένειας, και που η ενασχόλησή μου με την πολιτική ήρθε μέσα από την αναγνώριση της παρουσίας μου στην κοινωνία των Σερρών, να υπερασπιστώ και να κρατήσω ζωντανό κάθε ένα από εκείνα τα πολύτιμα χαρακτηριστικά που μας κάνουν Ανθρώπους.
Ζούμε όλοι μας μια επώδυνη επταετία, που οι δυσκολίες που φόρτωσε στη ζωή μας, μας οδήγησαν, πέρα από όλα τα άλλα, στο φόβο και στην ανασφάλεια.
Ίσως το χειρότερο που συνέβη σε όλους μας είναι ότι σταματήσαμε να ονειρευόμαστε. Και όταν φοβάσαι να ονειρευτείς, πιστεύω ότι αρχίζει να χάνεται η Eλπίδα.
Ξέρω τι θα μου πείτε, γιατί τα ίδια σκέφτομαι και νιώθω και εγώ. Δεν μπορείς να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις όταν νιώθεις ότι όλα είναι μαύρα γύρω σου, ότι ούτε η επόμενη μέρα θα έχει φως, και ότι κάποιοι άλλοι μακριά από τον τόπο σου αποφασίζουν για σένα.
Πώς μπορούμε να ελπίζουμε, όταν ταυτόχρονα κατακλυζόμαστε μέσα από τις τηλεοράσεις, μέσα από τις ειδήσεις, μέσα από τις αναλύσεις, με ό,τι πιο απαισιόδοξο και τρομακτικό;
Υπάρχει τρόπος; Υπάρχει διέξοδος; Υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας κάνει αισιόδοξους και δεν μας αφήνουν να το δούμε; Πού κρύβεται η αλήθεια; Πού κρύβεται η Ελπίδα;
Αυτό θα με ρωτήσετε φίλοι μου, και θα μου πείτε μάλιστα επιχειρηματολογώντας ότι είμαστε ακόμη μέσα σε μνημόνια, ότι υπάρχει ακόμη μεγάλη ανεργία, ότι τα χρήματα δεν φτάνουν και απειλούμαστε από τους πολέμους γύρω μας και από τους πρόσφυγες. Κανείς, ούτε και εγώ δεν θα τα αμφισβητήσει όλα αυτά, και ίσως θα μπορούσα να προσθέσω και άλλα.
Όταν όμως βρίσκεσαι παραμονή Χριστουγέννων, και λίγο πριν το τέλος ενός έτους, αυτόματα κάνουμε όλοι μας έναν μικρό απολογισμό. Πού ήμασταν πριν; Που βρισκόμαστε τώρα; Μας οδηγεί αυτό σε μια καλύτερη νέα χρονιά, σε ένα καλύτερο Αύριο;
Αυτές είναι και οι δικές μου σκέψεις, έτσι όπως τις καταγράφω στο χαρτί. Αυτή είναι και η δική μου αναζήτηση ως άνθρωπος, ως πολιτικός, ως γυναίκα, ως μητέρα. Το μήνυμα ελπίδας που φέρνουν τα Χριστούγεννα, είναι φέτος αληθινό; Μπορεί να γίνει γρήγορα χειροπιαστό;
Βάζω λοιπόν στη ζυγαριά της σκέψης μου ένα-ένα τα χρόνια που διανύσαμε μέσα στην Κρίση. Από το 2010 μέχρι τώρα, στο τέλος του 2016. Και αυτόματα, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, βλέπω ότι η ζυγαριά μου φέτος, για πρώτη φορά, γέρνει προς την πλευρά της Αισιοδοξίας και της Ελπίδας.
Θέλω να αποφύγω τον κίνδυνο να κάνω μια πολιτική ανασκόπηση και έναν απολογισμό πολιτικών πεπραγμένων. Αυτό όμως που ως άνθρωπος και ως Ελληνίδα μπορώ να δω και να μου γεννήσει προσδοκίες, είναι ότι δεν νιώθω πλέον μόνη μου στην Ευρώπη. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, είναι θετικό το σχόλιο για την Ελλάδα, είναι θετική η αξιολόγηση των προσπαθειών μας, και είναι εξαιρετικά επαινετική η στάση, όχι μόνο των λαών αλλά και πολιτικών ηγεσιών, για τη θετική παρουσία μας σε όλα τα μέτωπα που εγκυμονούν κινδύνους, συνολικά για την Ευρώπη.
Διαπιστώνω, διαβάζοντας τους αριθμούς, ότι άρχισαν και αυτοί να έχουν θετικό πρόσημο, έτσι ώστε να μας δίνεται για πρώτη φορά μετά από επτά χρόνια, η δυνατότητα να επιστραφεί κάτι, έστω μέρος των πολλών που ήδη χάσαμε.
Το διαπιστώνω επίσης, και ως άνθρωπος και ως Υπουργός, στις επαφές μου και στις συναντήσεις μου σε όλη τη Μακεδονία και τη Θράκη, με τους ανθρώπους, με τους θεσμικούς εκπροσώπους της αγοράς, με τους εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης, με όλους αυτούς που μαζί προσπαθούμε να αλλάξουμε τη μέχρι πρότινος καθοδική πορεία.
Και διαπιστώνω ότι αυτή η αλλαγή συμβαίνει.
Είναι σημαντικό ότι πλέον στο δημόσιο διάλογο, και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, οπισθοχωρεί η λατρεία των Αριθμών και επανέρχεται ο Άνθρωπος, τα δικαιώματά του και η ευημερία του.
Ακόμη και τα φωταγωγημένα μπαλκόνια είναι φέτος περισσότερα, επιβεβαιώνοντας την αισιοδοξία που επανέρχεται. Κάθε επιπλέον λαμπάκι που άναψε φέτος, είναι μια νέα ελπίδα. Συμβολίζει πολύ ισχυρά αυτό που νιώθουμε, αυτό που κινδυνέψαμε να χάσουμε, μα τώρα το κατακτούμε ξανά.
Είμαι χαρούμενη, γιατί όσο και αν προσπάθησαν, μπορεί να μας γονάτισαν, αλλά δεν μπόρεσαν να μας νικήσουν. Δεν μπόρεσαν να μας κρατήσουν στο περιθώριο. Επιστρέφουμε δυνατοί, πιο αποφασισμένοι, πρωταγωνιστές των εξελίξεων, παράδειγμα προς μίμηση για τους ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη.
Νιώθω πραγματικά ότι η φάτνη που λέγεται Ελλάδα, έχει τώρα από πάνω της ένα φωτεινό αστέρι που την οδηγεί σε ένα καλύτερο μέλλον, σε μια Ελλάδα φιλόξενη για όλους μας και δυνατή. Έτσι όπως η Γέννηση του Θεανθρώπου, με το βαθύ συμβολισμό της στην Ορθοδοξία, αγκάλιασε μέσα από την ταπεινή φάτνη και ανακούφισε όλους τους ανθρώπους.
Αυτή είναι η δική μας στιγμή στην Ελπίδα, που ξαναγεννιέται και μας ζεσταίνει όλους.
