Μιλώντας σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε σήμερα στο Υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης με αφορμή την αυριανή Επέτειο της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου, παρουσία του Γ.Γ. του ΥΜΑΘ κ. Λουκά Ανανίκα και του προσωπικού του Υπουργείου και με κεντρικό ομιλητή τον γενικό διευθυντή του ΥΜΑΘ κ. Κωνσταντίνο Παρθενόπουλο, ο Υπουργός Μακεδονίας – Θράκης κ. Μαργαρίτης Τζίμας τόνισε τα εξής: «Βλέποντας την εξέγερση των φοιτητών του Πολυτεχνείου από μια απόσταση 34 ετών, αισθάνομαι την ανάγκη να θυμίσω ότι η αυριανή επέτειος, είναι μια γιορτή προάσπισης της Δημοκρατίας.
Είναι μια γιορτή και μια ημέρα μνήμης, για όλους εκείνους που προέταξαν τα στήθη τους σε μια ηλικία άγουρη, αλλά με συνειδήσεις σφυρηλατημένες στο αμόνι μιας πολύ ταραγμένης πολιτικά περιόδου, ανοίγοντας με κίνδυνο ζωής – και ορισμένοι με κόστος ζωής-το δρόμο που οδήγησε στην αποκατάσταση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος στην πατρίδα μας.
Το μήνυμα της 17ης Νοεμβρίου, είναι μήνυμα ενότητας. Είναι μήνυμα ομοψυχίας. Είναι μήνυμα ελευθερίας.
Σήμερα, συναντάς σε όλους τους πολιτικούς χώρους, ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι εκείνες τις ημέρες μέσα στο πολιορκημένο από τα τανκς Πολυτεχνείο. Και το γεγονός αυτό, όταν γεφυρώνεται στη σκέψη μας με τη μνήμη εκείνων των ημερών, καταδεικνύει πως η ανάγκη για ελευθερία, για διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής και για Δημοκρατία, υπερβαίνει τις πολιτικές ιδεολογίες. Υπερβαίνει και τα σύνορα που επιθυμούν λίγοι, να ορθώνουν ανάμεσα στους Έλληνες, χωρίζοντας αυτούς σε Δεξιούς ή Αριστερούς, σε Πράσινους, Κόκκινους και Μπλε, σε Προοδευτικούς και Συντηρητικούς.
Η πρόοδος και η συντήρηση, η δημοκρατικότητα και ο απολυταρχισμός, δεν κρίνονται ούτε διακρίνονται από τις ταμπέλες που μπορούμε να βάλουμε ο ένας στον άλλον. Είναι αξίες, δόγματα και έννοιες, που διακρίνονται στην καθημερινή μας συμπεριφορά, στον τρόπο με τον οποίο σεβόμαστε ή ασεβούμε απέναντι στην ελευθερία έκφρασης του άλλου, στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε ως κοινωνικοποιημένα άτομα μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο.
Τιμούμε τους ήρωες και τα θύματα του Πολυτεχνείου κάθε μέρα. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους φίλους μας, τους συνεργάτες μας, τους φορείς διαφορετικών ιδεών από τις δικές μας.
Τιμούμε τους ήρωες και τα θύματα του Πολυτεχνείου, επιλέγοντας την πειθώ και τον διάλογο, αντί της βίας και της επιβολής.
Τιμούμε τους ήρωες και τα θύματα του Πολυτεχνείου, επιλέγοντας να είμαστε Δημοκράτες μέσα μας και όχι για το θεαθήναι.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου, πρέπει να το ακούσουν περισσότερο από κάθε άλλον, εκείνοι που κάθε χρόνο επιλέγουν να ασχημονούν και να σκυλεύουν τη μνήμη του Πολυτεχνείου. Εκείνοι που ονειρεύονται μειοψηφίες, να επιβάλλονται στις πλειοψηφίες. Εκείνοι οι λίγοι, που επικαλούμενοι το μήνυμα του Πολυτεχνείου, το στρεβλώνουν, το βιάζουν και το κακοποιούν, προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τους πολλούς και να καταδυναστεύσουν την ελευθερία των ιδεών.
Το μήνυμα που πρέπει να πάρουν, είναι πως δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν, να αλλοιώσει μέσα μας το νόημα της γενναιότητας και της θυσίας εκείνων των νέων, που κλείστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο το 1973, ζώντας ελεύθεροι, φωνάζοντας ελεύθεροι. Θυσιαζόμενοι ελεύθεροι.
Μέσα μας, κρατάμε το μήνυμα της ενότητας και της ομοψυχίας, που κάνει τους Έλληνες ισχυρούς σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας, απέναντι σε κάθε κίνδυνο και κάθε επιβουλή, εσωτερική ή εξωτερική.
Μέσα μας κρατάμε την ελπίδα, ότι το μήνυμα αυτό θα συνεχίσει να ακτινοβολεί και να διδάσκει τις γενιές που έρχονται, ώστε η ενότητα και η ομοψυχία να διαποτίζουν την καθημερινή νοοτροπία των Ελλήνων, οδηγώντας σε κοινές προσπάθειες και σε συλλογικές επιτυχίες, στο δρόμο για την κατάκτηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής για όλους.
Μέσα μας κρατάμε τη μνήμη εκείνων που πρέπει να ευγνωμονούμε ως κοινωνία, για όσα έπραξαν, ώστε εμείς σήμερα, να θεωρούμε την ελευθερία και τη Δημοκρατία, αγαθά κεκτημένα και αυτονόητα.»
Είναι μια γιορτή και μια ημέρα μνήμης, για όλους εκείνους που προέταξαν τα στήθη τους σε μια ηλικία άγουρη, αλλά με συνειδήσεις σφυρηλατημένες στο αμόνι μιας πολύ ταραγμένης πολιτικά περιόδου, ανοίγοντας με κίνδυνο ζωής – και ορισμένοι με κόστος ζωής-το δρόμο που οδήγησε στην αποκατάσταση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος στην πατρίδα μας.
Το μήνυμα της 17ης Νοεμβρίου, είναι μήνυμα ενότητας. Είναι μήνυμα ομοψυχίας. Είναι μήνυμα ελευθερίας.
Σήμερα, συναντάς σε όλους τους πολιτικούς χώρους, ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι εκείνες τις ημέρες μέσα στο πολιορκημένο από τα τανκς Πολυτεχνείο. Και το γεγονός αυτό, όταν γεφυρώνεται στη σκέψη μας με τη μνήμη εκείνων των ημερών, καταδεικνύει πως η ανάγκη για ελευθερία, για διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής και για Δημοκρατία, υπερβαίνει τις πολιτικές ιδεολογίες. Υπερβαίνει και τα σύνορα που επιθυμούν λίγοι, να ορθώνουν ανάμεσα στους Έλληνες, χωρίζοντας αυτούς σε Δεξιούς ή Αριστερούς, σε Πράσινους, Κόκκινους και Μπλε, σε Προοδευτικούς και Συντηρητικούς.
Η πρόοδος και η συντήρηση, η δημοκρατικότητα και ο απολυταρχισμός, δεν κρίνονται ούτε διακρίνονται από τις ταμπέλες που μπορούμε να βάλουμε ο ένας στον άλλον. Είναι αξίες, δόγματα και έννοιες, που διακρίνονται στην καθημερινή μας συμπεριφορά, στον τρόπο με τον οποίο σεβόμαστε ή ασεβούμε απέναντι στην ελευθερία έκφρασης του άλλου, στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε ως κοινωνικοποιημένα άτομα μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο.
Τιμούμε τους ήρωες και τα θύματα του Πολυτεχνείου κάθε μέρα. Με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους φίλους μας, τους συνεργάτες μας, τους φορείς διαφορετικών ιδεών από τις δικές μας.
Τιμούμε τους ήρωες και τα θύματα του Πολυτεχνείου, επιλέγοντας την πειθώ και τον διάλογο, αντί της βίας και της επιβολής.
Τιμούμε τους ήρωες και τα θύματα του Πολυτεχνείου, επιλέγοντας να είμαστε Δημοκράτες μέσα μας και όχι για το θεαθήναι.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου, πρέπει να το ακούσουν περισσότερο από κάθε άλλον, εκείνοι που κάθε χρόνο επιλέγουν να ασχημονούν και να σκυλεύουν τη μνήμη του Πολυτεχνείου. Εκείνοι που ονειρεύονται μειοψηφίες, να επιβάλλονται στις πλειοψηφίες. Εκείνοι οι λίγοι, που επικαλούμενοι το μήνυμα του Πολυτεχνείου, το στρεβλώνουν, το βιάζουν και το κακοποιούν, προσπαθώντας να τρομοκρατήσουν τους πολλούς και να καταδυναστεύσουν την ελευθερία των ιδεών.
Το μήνυμα που πρέπει να πάρουν, είναι πως δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν, να αλλοιώσει μέσα μας το νόημα της γενναιότητας και της θυσίας εκείνων των νέων, που κλείστηκαν μέσα στο Πολυτεχνείο το 1973, ζώντας ελεύθεροι, φωνάζοντας ελεύθεροι. Θυσιαζόμενοι ελεύθεροι.
Μέσα μας, κρατάμε το μήνυμα της ενότητας και της ομοψυχίας, που κάνει τους Έλληνες ισχυρούς σε κάθε κρίσιμη καμπή της ιστορίας, απέναντι σε κάθε κίνδυνο και κάθε επιβουλή, εσωτερική ή εξωτερική.
Μέσα μας κρατάμε την ελπίδα, ότι το μήνυμα αυτό θα συνεχίσει να ακτινοβολεί και να διδάσκει τις γενιές που έρχονται, ώστε η ενότητα και η ομοψυχία να διαποτίζουν την καθημερινή νοοτροπία των Ελλήνων, οδηγώντας σε κοινές προσπάθειες και σε συλλογικές επιτυχίες, στο δρόμο για την κατάκτηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής για όλους.
Μέσα μας κρατάμε τη μνήμη εκείνων που πρέπει να ευγνωμονούμε ως κοινωνία, για όσα έπραξαν, ώστε εμείς σήμερα, να θεωρούμε την ελευθερία και τη Δημοκρατία, αγαθά κεκτημένα και αυτονόητα.»
